روزهای تاریک (فرزاد فرزین)

اه ،به این حال بد، روزای تاریک, و سرد

رفت، کسی که منو، به خودش آلوده کرد...

ای ،که دادی به باد ، قلبمو با اون نگات،

حک، شدن تو دلم، تک تک اون خاطرات

               دست، بکش از سرم، ای دل نابود من

              غرق، کن این عاشقُ، شهر مه آلود من

              فکر، نکن فاصله، عشقتُ کم میکنه

              بغض ،ببین بعد تو، داره خفه م میکنه...

دنیا رو گشتم، باز آروم آروم

تنهای تنهام ، باز زیر بارون

از وقتی چشمام، از چشمت افتاد

بارون گرفت و ، بندم نمیاد...

تهرانُ گشتم،تهران ِدودی

دنیا رو گشتم، اما نبودی

ای اولین عشق،تو، ای آخرین یار

                                                دیوونه ی من ،خدانگهدار

باز، می افته تبت ، مثل خوره تو تنم!

هی! یه چیزی بگو، وقتی صدات میزنم

بد، مریضت شدم، اگه میتونی بیا

خوب، نمیشم ببین، بی تو به این زودیا...

                      درد، میگیره سرم، تا خود صبح هر شب و

                     مشت، به مشت میخورم، قرصای لامصب و

                     سال، به سالم بیا ،عشق تو پاییزه باز

                     عشق، از این فاصله م، زهرشو میریزه باز

دنیا رو گشتم ،باز آروم آروم

تنهای تنهام، باز زیر بارون

از وقتی چشمام، از چشمت افتاد

بارون گرفت و، بندم نمیاد

تهرانُ گشتم ،تهران ِدودی

دنیا رو گشتم ،اما نبودی

ای اولین عشق ،تو ،ای آخرین یار

                                              دیوونه ی من، خدانگهدار...