تمنای تکرار...

به ضرب سنگ حادثه ای ،

             احساس در سینه ،

                            واندیشه درسرم،

                                               واژگونه اند ...!

چندان که گاه،

            حسی ، اطاعت از بطالت تن ام میکند!

                                                                                                                                                    واندیشه ای ، از شرم وقوع ، از سرم می پرد...!

این روزها،

           وقار درونم، از یقین به عمق حقیقی ،

                                                                                                                                                                                                        بی قرار بی قرار است.

بهار باور تو ،

            عطر بهار نارنج اش ،

                                    اندیشه عشق را ،

                                                                                                                                                                                                         در شقیقه ام ، مرتعش کرد !

احساس میکنم؛

           معصومیت عشق را،تا مغز استخوان ،ادراک میکنم ،

من این احساس را،در هر نفس از این پس زیستن ام،تکثیر میکنم...

تو که می دانی ، لحظه هارا،

                                 به دور حضورت، زنجیر کرده ام!

                                                    مبادا مرا ، قربانی قدر نفسی بودن ات کنی !

وهستی ام را،به بستر احتضار ،

                                   تا ته کشیدن انتظار حضور دگر باره ات ، بکشانی ...